Winter is coming!

Deze titel is misschien wat misleidend, want het wordt hier geen winter. Het zal hier nooit echt koud worden, en al helemaal niet terwijl ik hier ben, en al helemaal niet nu.
Sterker nog: het is warm. HEEL warm....gemiddeld ongeveer 34, met een heel hoge luchtvochtigheid. Als je rondloop in Dakar zweet je je kapot, en als je savonds buiten gaat sporten is het ook nog niet heel erg afgekoeld. Ben wel blij dat ik 90% van de dag binnen in de Airco zit ;)
Waar slaat deze titel dan wel op? Op de patienten! Nog een paar dagen, en dan worden we overspoeld door hordes patienten (voor degenen die de titel nog steeds niet snappen: game of thrones kijken!). Vandaag komen de eerste patienten aan in het "Hope center", en maandag gaan deze patienten door onze screening heen. Aangezien "Hope center" en "Screening" twee nieuwe termen zijn, ga ik ze even uitleggen:
Hope center is een gebouw in de stad (op ongeveer 15 minuten rijden van het schip vandaan) waar patienten die verder weg wonen (de meesten) voor en na hun behandelingen verblijven. Het is een gebouw dat Mercyships heeft gehuurd, en wat is opgeknapt om dit doel te kunnen dienen. Alles is eigenlijk gestripped, geverfd, er zijn bedden ingezet en heel veel leidingwerk is vervangen. Afgelopen zondag ben ik in het Hope center geweest: er waren toen nog geen patienten, maar we konden alvast rondkijken. Als de patienten er eenmaal zijn, is het idee dat je hier s avonds ook heen kunt: dit is eigenlijk vooral voor vermaak: potje voetballen met de kinderen daar, zien hoe de patienten herstellen, praatje maken. Ga dit denk ik ook wel een paar keer doen, schijnt wel goed te zijn voor het besef wat de impact van je werk is ;) Vandaag (de dag dat ik deze blog schijf) ben ik ook naar het Hope center geweest, om bedden in elkaar te zetten...leuke afwisseling van het normale IS werk!

De bedden die we in het Hope center in elkaar hebben gezet

Volgende term: Screening. Screening is eigenlijk al het voorwerk voordat de patienten naar binnen kunnen: patienten hebben een afspraak bij screening, hier worden alle gegevens van de patient opgenomen: lengte, gewicht, geslacht, bloeddruk, en er wordt gekeken of de patienten lichamelijk sterk genoeg zijn om geopereerd te worden. Mijn rol hierin is dat ik met het IS-team deze week de tent voor screening heb ingericht. Computers/printers daarheen, alles aansluiten, benodigde software werkend krijgen (ze moeten allerlei patienten databases kunnen benaderen, resultaten van x-ray's kunnen inzien, etc). Was wel een leuk klusje!
Qua werk was het verder heel veel  kleine verschillende klusjes: Outlook issues, printers die kapot gaan, hardware die kapot blijkt te zijn, harde schijven die vervangen moeten worden door een grotere, mensen die moeten video-conferencen maar nog geen webcam hebben, van alles. Niet perse het meest inspirerende werk, maar door de variatie blijft het leuk, en vooral omdat je heel de dag allerlei verschillende mensen ziet, en iedereen mega dankbaar is als je hun problemen hebt opgelost.
Er is nog een positief iets gebeurd deze week: mijn collega's zijn eindelijk doordrongen van het belang van dagelijkse planking-sessies, dit is een stukje DSW cultuur dat ik heb kunnen exporteren naar Senegal :)

Planken @ MercyShips!

De hele klimwand

Bijna bij de top

Verder ben ik deze week weer verder gegaan met Dakar verkennen:
Heb het klimcentrum voor het eerst bezocht. Moet hier even de kanttekening plaatsen: klimCENTRUM is misschien wat overdreven, het is een klimwand. Toen we er aankwamen leek het echt nergens op, er lagen wat tapijten onder een klimwand (terwijl dat echt matten moeten zijn voor de veiligheid), alles leek rommelig, geen klimschoenen, alles beetje viezig. Maar: toen we eenmaal binnen waren en vroegen naar "escalade", kwam er iemand naar buiten die ineens overal spullen vandaan toverde, de boel beetje aan kant maakte, en toen was het toch wel een leuk klimwandje. Moeilijkheid was variarend van makkelijk tot wel vrij lastig, vind het wel een mooi doel om aan het einde van mn periode hier in ieder geval 1 van de moeilijke routes te kunnen klimmen!
Later diezelfde week zijn we ook met een groepje naar een crossfit-gym geweest. In vlaardingen doe ik ook aan crossfit, en een paar mensen aan boord doen dit ook, dus het leek ons leuk dit hier ook eens te proberen. Van tevoren hadden we allerlei indianen verhalen gehoord over hoe slecht het er hier aan toen ging qua begeleiding, mensen die totaal niet weten waar ze mee bezig zijn....maar dit viel reuze mee! Eigenlijk wel jammer, het had wel leuk geweest om dat eens mee te maken :D Maar goed, zowel klimmen als crossfit zijn wel voor herhaling vatbaar, misschien eens per week, of om de week ofzo.

CrossFit afterfoto

Verder zijn we ook nog een dagje door Dakar gaan reizen: expres met de bus omdat je een stad dan veel meer meemaakt dan in een taxi. En dan komt er dus ook weer iets geks: Dakar is best duur, maar met 8 mensen een uur lang in de bus kost ongeveer 1200 franc (2,50 ofzo). Daar kun je in het gemiddelde restaurantje nog geen biertje van kopen hier...
Maar goed: in de bus dus naar het noord-westen van Dakar: daar kun je naar het meest westelijke puntje van Afrika gaan (van het vasteland Afrika in ieder geval). Daar aangekomen kwamen we tot de conclusie dat Afrikanen schijnbaar niet heel veel hebben met meest-westelijke-puntjes, want er was letterlijk niets. Geen touristen, geen bordje die bevestigd dat je lange reis tot een einde is gekomen op het meest westelijke puntje: NIETS. Google maps bevestigde dat we toch echt goed zaten, maar schijnbaar hebben ze er hier gewoon helemaal niets mee. Zijn toen ook nog verder gereisd naar een vuurturen: dit was het hoogste puntje van Dakar (het valt me wel op dat ik naar "meeste/hoogste" dingen op jacht ben gegaan): mooi uitzicht, leuk verhaal over de vuurtoren. Al met al een leuke dag!

De vuurtoren-dag-groep

Mooi strandje

Uitzicht vanaf de vuurtoren

Leuk nieuwtje is dat ik sinds een paar dagen tot cabin checker benoemd ben: in geval van nood (of, grotere kans, bij een oefening) moet ik in een bepaalde zone van het schip alle cabins gaan checken om te kijken of er nog mensen zijn (kinderen, of mensen die in slaap zijn gevallen, of gewond zijn). Alle cabin checkers bij elkaar checken alle ruimtes van het schip, en zo weten we zeker dat er niemand achterblijft. Gelukkig hebben we nog nooit een echte noodsituatie meegemaakt, maar al wel een paar echte alarmen. Die meldingen bleken achteraf altijd wel mee te vallen: lekkage die bepaalde melders af liet gaan, iets wat was gaan smeulen in een schoorsteen oid.
Het leven op de boot was ook weer erg leuk: aantal nieuwe films gezien, nieuwe spelletjes geleerd, nieuwe mensen leren kennen, goede gesprekken met de nachtbrakers als alle zinnige/saaie mensen al naar bed zijn: heerlijk!

Dit was het weer. Doei! :)