De laatste!

Jaja, er is er weer 1: een blog! Het gaat mijn laatste blog zijn, want komend weekend ga ik weer naar huis. Heb daar een beetje gemixte gevoelens (mixed feelings klink zoveel beter, maar ik houd t maar bij Nederlands) over:
Aan de ene kant vind ik het leuk om familie en vrienden weer te zien, weer zelf te kunnen kiezen wat ik eet, weer mn "normale" werk te doen, weer af en toe kou te voelen, weer een eigen huis te hebben, etc....aan de andere kant is dit echt een afsluiting van een geweldige periode, waar ik heel veel super leuke mensen heb leren kennen, die ik waarschijnlijk voor 90% nooit meer ga zien. Dus ja, dat.

De reddingsboten worden af en toe getest.

Maar, afgelopen weken heb ik hier natuurlijk niet stil gezeten. Werk is natuurlijk iets dat altijd doorgaat, maar buiten dat om hebben we DE perfecte beach bar ontdekt: soms zijn er van die plekken die vanaf een afstandje niets lijken, maar die bij nadere inspectie perfect blijken te zijn. Zo ook deze beach bar: we wilden vanaf een bepaalde rotonde naar het strand lopen, en zagen een klein slingerpaadje waarvan we het idee hadden dat het misschien bij het strand zou eindigen. We volgden het paadje, hadden halverwege het idee dat dit ruige pad vast en zeker onderdeel was geweest van de Dakar rally, en kwamen uiteindelijk uit bij het strand. En bij dat strand was een geweldige bar waar alles gewoon klopte: goed en goedkoop eten, bier, prachtige zonsondergangen, entertainment in de vorm van surfers en mensen die op het strand workouts aan het doen waren: alles was er.

Pad naar de verborgen parel

Perfecte plek

Afijn, er was natuurlijk ook nog werk. Op werkgebied heb ik ook nog wat nieuws kunnen doen: Eye-screening. Een flink percentage van de operaties die Mercy Ships uitvoert zijn staar-operaties. Voordat je zo'n operatie kunt doen moet je echter wel een patient hebben. Dat klinkt makkelijk, maar dat is het niet. In Senegal is er niet een enorm uitgebreid netwerk van huisartsen die een diagnose hebben gesteld en iemands medische geschiedenis kennen. Dit moeten we dus zelf doen, en dat wordt screening genoemd (patient selectie).
De screening gaat als volgt in zijn werk: op een bepaald moment worden er foldertjes verspreid in een dorp waarin staat dat er een Grote Witte Boot is waar gratis operaties worden gedaan, waaronder ook staar-operaties, plus een datum/tijd/plaats waar ze terecht kunnen voor medische keuring hiervoor. Op die datum/plaats/tijd vind dan de screening plaats. Mensen krijgen een nummertje, wachten op hun beurt, en een oogarts werpt een blik in hun ogen (figuurlijk), en doet dan een grove scheiding:
- Sommige mensen hebben flink oog beschadigingen, maar geen staar: kunnen we niet behandelen
- Sommige mensen hebben slecht zicht, maar nadat we ze doorverwijzen naar een ander kamartje waar een zicht-test wordt gedaan, blijken ze gewoon een bril nodig te hebben.
- Sommige mensen hebben staar, maar in een beginnende fase, die nog niet behandeld wordt.
- Sommige mensen hebben staar, maar ook zoveel beschadigingen in hun oog dat operaties te riskant zijn.
- Sommige mensen hebben staar, in een behandelbare fase: deze mensen krijgen een doorverwijzing voor een uitgebreidere screening.

Op die eye screening dag hebben we ongeveer 100 patienten gezien, waarvan er ongeveer 10 een doorverwijzing kregen. Mijn taak was om ervoor te zorgen dat de oogartsen steeds mensen hadden om te keuren: dus vanaf de wachtruimte (buiten de compound) patienten meenemen (groepjes van 5) naar de oogarts, ze daar plaats laten nemen, netjes aanschuiven als er weer een paar waren geweest, nieuwe patienten halen, etc. Was leuk om dit eens te zien, en hier onderdeel van te zijn. Ook leuk om eens buiten het schip te werken (was in een dorpje dichtbij Dakar).

Eventjes vitamine D verzamelen in mn scrubs ;)

Verder was het leven op het schip ook weer leuk: ik heb een nieuwe verslaving opgebouwd, die ik waarschijnlijk hier wel achter kan laten: monopoly deal. Een kaartspel-versie van het bekende monopoly. Is een beetje vaste prik geworden om rond 10 uur in midships af te spreken en tot net iets te laat door te gaan, waarin emoties varieren van houden van dat spel, en het haten. Meestal zit er ongeveer 1 beurt tussen die 2 emoties in...

Monopoly deal in midships

Dit was het dus, mijn laatste blog. Ik ga jullie weer zien in Nederland :)

Een soort van latte-art palmboom met dikke bladeren. Mn beste resultaat
van het werken in de starbucks ;)

Gebeurenissen!

Hallo weer allemaal!

Het is weer zover: ik ben weer aan het proberen het schrijven van een blog te combineren met mn was doen. Tot dusver was dat bepaald geen succesvolle combinatie, maar; positieveling als ik ben; zie ik dit als een mogelijkheid tot groei.

Sinds vorige keer is er weer veel gebeurd, en ik ga proberen de hoogte- en dieptepunten daarvan uit te lichten.

Allereerst heb ik een verplichting ingelost door op het dek te gaan slapen. Voor ik vertrok naar Mercyships was ik namelijk onderdeel van de organisatie van een "Nacht zonder dak" in Vlaardingen....bij vertrek had ik de belofte gemaakt om dan in ieder geval aan dek te gaan slapen, hoewel ik er natuurlijk niet bij kon zijn in Vlaardingen. 

mijn dek-bedje ;)

Nou is buiten slapen in Nederland wel iets anders dan in Senegal...in Nederland is het een dingetje on het niet koud te krijgen, en om droog te blijven...in Senegal zweet je je begin van de avond nog kapot, en ben je doelwit van een hoop aggresieve muggen, en andere vliegende wezens die veels te groot zijn waarvan ik de naam niet weet. Afijn, een klamboe, zwembad-stretcher en kussen verder, en het was nog best uit te houden.

Verder is er aan boord ook genoeg te doen: zo hadden we een karaoke avond (waar ik helaas niet aan mee kon doen omdat ik net verkouden was geweest en ECHT geen stem meer overhad). Het leuke aan zo'n karaoke avond is ook dat verschillende culturen dit dus echt anders invullen: karaoke staat al niet bekend om een hoge kwaliteit wat zang betreft; maar voor sommige culturen is het schijnbaar ook de gewoonte om daar gruwelijk ongemakkelijke dans aan toe te voegen. Hilariteit alom dus ;)

Karoke-night!

Sidenote naast de blog: er begint nu iemand tegen me te praten, terwijl ik toch echt oordopjes in heb en richting mn scherm blijf staren. Afijn, first world problems ;)

Vorige week had ik een soort open dag gehad door het ziekenhuis...dit keer was er nog 1 (waarbij je iets meer vragen mocht stellen e.d.), en ik heb ook een engine room tour gedaan. Bij een engine room tour is het idee dat je de "engine room" in gaat, en daar uitleg krijgt over alles wat daar gebeurd....engine room is namelijk een beetje een understatement: er staat daar veel meer dan alleen de motoren. Er staan, in een veels te warme en luidruchtige ruimte: generatoren, motoren, airco-systemen, benzineopslag, drinkwateropslag/filtering, warm water boilers, riool-afval-verwerkings-machine (ja, kom op, hoe heet zoiets?), vacuumpompen (WC's en douche werken allemaal op een vacuumsysteem) etc. Was wel interessant om dat allemaal te zien en uitgelegd te krijgen. Was ook wel shockerend soms, wisten jullie bijvoorbeeld dat we 6000 liter brandstof per dag gebruiken om alles draaiend te houden?

Ziekenhuis tour

Controlepaneel in de machinekamer

Afgelopen weekend had ik nog een leuk uitje: het Bandia nature reserve. Een klein natuurreservaat, waar we rond werden gereden door een paar gidsen die ons van alles lieten zien. We zagen een hele kudde Giraffe's, wat Zebra's, een heleboel antilope-achtige dieren, veel Baobab bomen en nog wat andere dieren. Treurig feitje was dat 1 van onze gidsen op de terugweg een klein aapje doodreedt, en de moeder van dat aapje dat schijnbaar zag gebeuren (oke, heel de moeder-zoon/dochter relatie is iets wat ik verder niet nagetroken of nagevraagd heb, maar voegt wel iets toe aan het verhaal). Later namen de aapjes overigens wel wraak door tijdens het eten op onze tafel de springen en er vandoor te gaan met een paar pizza slices.

Giraffe

:(

Gezellig in de safari-auto

Aan boord heb ik ook een escape room gedaan. JA, echt waar, een escape room......er was een kerel die een weekend "on-duty" was, en dus niet weg mocht, en die heeft in een weekend een escape room in elkaar gezet. Het weekend erna hebben we dat met een groepje gespeelt...het zat echt super goed in elkaar, maar: we wisten te ontsnappen, en hadden ook nog eens de snelste tijd ;)

Ontsnapt!

Wat serieuzer: er is ook een storm geweest....dat ging als volgt: ik viel net in slaap (om een uur of 12) en werd vlak daarna wakker omdat de pieper van mn roommate afging....ik had geen idee waarom...maar 2 minuten later was er een omroep dat alle leden van het deck-department zich moesten melden: er was een storm en er moesten allerlei dingen vastgebonden worden, etc. Alles begon te schommelen, en dat ging zo voor een uurtje door. De volgende ochtend keek ik naar buiten, en de chaos was echt bizar: alle tenten waren weggewaaid (terwijl ze echt behoorlijk zwaar verankerd waren, en volledig van staal/alluminium/dik tenzeil), alle veiligheidshekken waren omgewaaid (veel ervan in het water), al het meubilair aan dek was weg/kapot, de hele rehab tent was ingestort, en als klap op de vuurpijl waren er zelfs containers omgewaaid. Alle leden van het ICT team kregen toestemming om te gaan helpen met het opruimen van de rommel, en de tenten te repareren/opnieuw op te zetten. Dit ging zo bij meer afdelingen, en het resultaat was dat aan het einde van de dag het grootste gedeelte van de schade wel herstelt was...

Hmmm...

ravage

Tenslotte heb ik voor het eerst echt contact gehad met de patienten.....er is iedere avond bezoekuur, en iemand had me overgehaald om eens een keer te komen kijken. Erg ongemakkelijk allemaal, mensen waar je de taal totaal niet van spreekt, die daar liggen na een operatie enzo, maar het is wel leuk om te zien dat ze er erg dankbaar voor zijn. Afijn, het is niet mn kwaliteit, maar moest het toch een keer proberen ;)

Ziekenhuis in werking

Het is alweer een tijdje geleden dat ik de vorige blog geschreven heb, dus het is weer tijd voor een nieuwe. No worries, ik ben niet tegelijk de was aan het (proberen) te doen ;) Dat kan dus alvast niet misgaan...

Afijn, er is veel gebeurd sinds de vorige keer:
Het grootste verschil hier aan boord is eigenlijk dat het ziekenhuis nu vol draait: er zitten dagelijks patienten buiten te wachten (de "wachtruimte" voor screening, nazorg en revalidatie is buiten onder een tent), en lopen patienten rond op het schip die aan het herstellen zijn van operaties, er lopen veel meer dokters en zusters rond...het voelt veel meer als een ziekenhuis nu! Dat heeft soms ook nadelen: ik ben een paar dagen verkouden geweest, en dat schijnt wel vaker te gaan gebeuren, omdat er gewoon nogal veel zieke mensen naar binnen komen. Naja, goed voor mijn weerstand hoop ik dan maar ;)

Infuus-pop

Gelukt!

Voordat het ziekenhuis openging kon de rest van de bemanning ook een dagje rondkijken in het ziekenhuis, om te kijken wat er allemaal gedaan werd. Leuke was dat je ook zelf dingen kon proberen:
Ik heb infuusjes aangelegd in plastic poppen, sinaasappels geinjecteerd met obscure vloeistoffen, een plastic beentje ingegipst en een M&M onder een microscoop geopereerd. Was best een verrijkende ervaring, en zolang het bij M&M's en sinaasappels blijft ook nog eens best leuk :D Aangezien de echte patienten niet van chocola, pinda, kleurstof en sinaasappel gemaakt zijn, heb ik het daar maar bij gelaten.

Gipsvoetje ook gelukt!

Qua werk is alles beetje aan het verschuiven van alles werkend krijgen naar achterstanden wegwerken: zijn wel wat taken geweest die beetje weggezakt zijn tijdens het opbouwen van het ziekenhuis: alles met voorraaden aanvullen, kantoor beetje georganiseerd houden, administratie. Dat moet dus bijgewerkt gaan worden. En, wat ik eigenlijk een beetje op hoop: dat er daarna ook nog beetje geprogrammeerd kan worden, of installatieprocedures volledig scripted uitgevoerd kunnen worden. Ik realiseer met dat ik na 2 van zulke zinnen 75% van mn lezers kwijtben, dus ik stop maar over werkgerelateerde dingen ;)

Op het gebied van plezier maken is er ook genoeg gebeurd. Zo ging er 1 iemand van onze groep, Rachel, naar huis....en ter afscheid van haar gingen we een keer iets verder dan de dichtstbijzijnde bar: we gingen naar een net wat luxere rooftop bar, en daar hadden ze zowaar ECHT goede biertjes...na anderhalve maand eindelijk weer eens iets sterkers drinken gaat er wel in ;)

Tripel Karmeliet, in SENEGAL :D

Proost!

Verder zijn een aantal vrienden en ik naar het eiland Goree geweest. De naam van dat eiland is volgens Wikipedia afgeleid van het Nederlandse "Goedereede", de Nederlanders hebben daar namelijk op enig punt in de geschiedenis ook iets in de pap te brokkelen gehad. Dat "iets" was met name slavenhandel: volgens Senegalese cijfers zijn er vanaf die eiland 20 miljoen slaven verscheept naar Amerika. Dat getal is volgens alle geloofwaardige bronnen best wel uit de lucht gegrepen en veels te hoog, maar het zullen er alsnog wel veel geweest zijn. Afijn: op dat eiland ben ik dus een dagje geweest: super mooi, beetje Franse stijl, lekker eten, mega warm en bloedfanatieke verkopers van toeristen meuk :D

Straatje op Goree

"Door of no return", nadat een slaaf door deze deur stapte,
zouden ze nooit meer in Afrika zijn

Op de terugweg van Goree ons schip van de andere kant kunnen zien.

Deze week is er weer iets nieuws in mn werk bijgekomen: On duty zijn: dat houdt in dat ik in noodgevallen (die ICT gerelateerd zijn) degene ben die oproepbaar is...in de praktijk houdt het in dat ik dus een volle week lang niet van het schip af mag, heel deze week plus aankomend weekend, best wel even wennen...

Afijn, laatste nieuwtje, ik heb me al een tijdje niet geschoren, en wil eens kijken hoe een baard me staat, hier dus een selfie :D Misselijkmakend cliche om dit te doen tijdens zo'n periode van huis, maar goed, dat hoort bij het leven! Tot de volgende keer!

Tijdens het schrijven van deze blog.

Winter is coming!

Deze titel is misschien wat misleidend, want het wordt hier geen winter. Het zal hier nooit echt koud worden, en al helemaal niet terwijl ik hier ben, en al helemaal niet nu.
Sterker nog: het is warm. HEEL warm....gemiddeld ongeveer 34, met een heel hoge luchtvochtigheid. Als je rondloop in Dakar zweet je je kapot, en als je savonds buiten gaat sporten is het ook nog niet heel erg afgekoeld. Ben wel blij dat ik 90% van de dag binnen in de Airco zit ;)
Waar slaat deze titel dan wel op? Op de patienten! Nog een paar dagen, en dan worden we overspoeld door hordes patienten (voor degenen die de titel nog steeds niet snappen: game of thrones kijken!). Vandaag komen de eerste patienten aan in het "Hope center", en maandag gaan deze patienten door onze screening heen. Aangezien "Hope center" en "Screening" twee nieuwe termen zijn, ga ik ze even uitleggen:
Hope center is een gebouw in de stad (op ongeveer 15 minuten rijden van het schip vandaan) waar patienten die verder weg wonen (de meesten) voor en na hun behandelingen verblijven. Het is een gebouw dat Mercyships heeft gehuurd, en wat is opgeknapt om dit doel te kunnen dienen. Alles is eigenlijk gestripped, geverfd, er zijn bedden ingezet en heel veel leidingwerk is vervangen. Afgelopen zondag ben ik in het Hope center geweest: er waren toen nog geen patienten, maar we konden alvast rondkijken. Als de patienten er eenmaal zijn, is het idee dat je hier s avonds ook heen kunt: dit is eigenlijk vooral voor vermaak: potje voetballen met de kinderen daar, zien hoe de patienten herstellen, praatje maken. Ga dit denk ik ook wel een paar keer doen, schijnt wel goed te zijn voor het besef wat de impact van je werk is ;) Vandaag (de dag dat ik deze blog schijf) ben ik ook naar het Hope center geweest, om bedden in elkaar te zetten...leuke afwisseling van het normale IS werk!

De bedden die we in het Hope center in elkaar hebben gezet

Volgende term: Screening. Screening is eigenlijk al het voorwerk voordat de patienten naar binnen kunnen: patienten hebben een afspraak bij screening, hier worden alle gegevens van de patient opgenomen: lengte, gewicht, geslacht, bloeddruk, en er wordt gekeken of de patienten lichamelijk sterk genoeg zijn om geopereerd te worden. Mijn rol hierin is dat ik met het IS-team deze week de tent voor screening heb ingericht. Computers/printers daarheen, alles aansluiten, benodigde software werkend krijgen (ze moeten allerlei patienten databases kunnen benaderen, resultaten van x-ray's kunnen inzien, etc). Was wel een leuk klusje!
Qua werk was het verder heel veel  kleine verschillende klusjes: Outlook issues, printers die kapot gaan, hardware die kapot blijkt te zijn, harde schijven die vervangen moeten worden door een grotere, mensen die moeten video-conferencen maar nog geen webcam hebben, van alles. Niet perse het meest inspirerende werk, maar door de variatie blijft het leuk, en vooral omdat je heel de dag allerlei verschillende mensen ziet, en iedereen mega dankbaar is als je hun problemen hebt opgelost.
Er is nog een positief iets gebeurd deze week: mijn collega's zijn eindelijk doordrongen van het belang van dagelijkse planking-sessies, dit is een stukje DSW cultuur dat ik heb kunnen exporteren naar Senegal :)

Planken @ MercyShips!

De hele klimwand

Bijna bij de top

Verder ben ik deze week weer verder gegaan met Dakar verkennen:
Heb het klimcentrum voor het eerst bezocht. Moet hier even de kanttekening plaatsen: klimCENTRUM is misschien wat overdreven, het is een klimwand. Toen we er aankwamen leek het echt nergens op, er lagen wat tapijten onder een klimwand (terwijl dat echt matten moeten zijn voor de veiligheid), alles leek rommelig, geen klimschoenen, alles beetje viezig. Maar: toen we eenmaal binnen waren en vroegen naar "escalade", kwam er iemand naar buiten die ineens overal spullen vandaan toverde, de boel beetje aan kant maakte, en toen was het toch wel een leuk klimwandje. Moeilijkheid was variarend van makkelijk tot wel vrij lastig, vind het wel een mooi doel om aan het einde van mn periode hier in ieder geval 1 van de moeilijke routes te kunnen klimmen!
Later diezelfde week zijn we ook met een groepje naar een crossfit-gym geweest. In vlaardingen doe ik ook aan crossfit, en een paar mensen aan boord doen dit ook, dus het leek ons leuk dit hier ook eens te proberen. Van tevoren hadden we allerlei indianen verhalen gehoord over hoe slecht het er hier aan toen ging qua begeleiding, mensen die totaal niet weten waar ze mee bezig zijn....maar dit viel reuze mee! Eigenlijk wel jammer, het had wel leuk geweest om dat eens mee te maken :D Maar goed, zowel klimmen als crossfit zijn wel voor herhaling vatbaar, misschien eens per week, of om de week ofzo.

CrossFit afterfoto

Verder zijn we ook nog een dagje door Dakar gaan reizen: expres met de bus omdat je een stad dan veel meer meemaakt dan in een taxi. En dan komt er dus ook weer iets geks: Dakar is best duur, maar met 8 mensen een uur lang in de bus kost ongeveer 1200 franc (2,50 ofzo). Daar kun je in het gemiddelde restaurantje nog geen biertje van kopen hier...
Maar goed: in de bus dus naar het noord-westen van Dakar: daar kun je naar het meest westelijke puntje van Afrika gaan (van het vasteland Afrika in ieder geval). Daar aangekomen kwamen we tot de conclusie dat Afrikanen schijnbaar niet heel veel hebben met meest-westelijke-puntjes, want er was letterlijk niets. Geen touristen, geen bordje die bevestigd dat je lange reis tot een einde is gekomen op het meest westelijke puntje: NIETS. Google maps bevestigde dat we toch echt goed zaten, maar schijnbaar hebben ze er hier gewoon helemaal niets mee. Zijn toen ook nog verder gereisd naar een vuurturen: dit was het hoogste puntje van Dakar (het valt me wel op dat ik naar "meeste/hoogste" dingen op jacht ben gegaan): mooi uitzicht, leuk verhaal over de vuurtoren. Al met al een leuke dag!

De vuurtoren-dag-groep

Mooi strandje

Uitzicht vanaf de vuurtoren

Leuk nieuwtje is dat ik sinds een paar dagen tot cabin checker benoemd ben: in geval van nood (of, grotere kans, bij een oefening) moet ik in een bepaalde zone van het schip alle cabins gaan checken om te kijken of er nog mensen zijn (kinderen, of mensen die in slaap zijn gevallen, of gewond zijn). Alle cabin checkers bij elkaar checken alle ruimtes van het schip, en zo weten we zeker dat er niemand achterblijft. Gelukkig hebben we nog nooit een echte noodsituatie meegemaakt, maar al wel een paar echte alarmen. Die meldingen bleken achteraf altijd wel mee te vallen: lekkage die bepaalde melders af liet gaan, iets wat was gaan smeulen in een schoorsteen oid.
Het leven op de boot was ook weer erg leuk: aantal nieuwe films gezien, nieuwe spelletjes geleerd, nieuwe mensen leren kennen, goede gesprekken met de nachtbrakers als alle zinnige/saaie mensen al naar bed zijn: heerlijk!

Dit was het weer. Doei! :)

Varen!

Wachten tot de wasmachine en droger klaar zijn is natuurlijk de ideale gelegenheid om een nieuwe blog te schrijven. Buiten dat is er weer een week voorbij, en is er weer een hoop gebeurd…

Cruiseschip dat naast de Africa Mercy lag

De loods vertrekt weer

De vorige blog was vlak voor ik ging varen, en deze blog gaat daar dus mee beginnen. We moesten namelijk van Tenerife naar Senegal varen, ongeveer 1500 kilometer. De planning was om van zaterdagavond tot woensdagochtend te varen, 3 volle dagen en een klein beetje dus. Er zijn best wat regeltjes op een schip, en 1 daarvan is de tijden waarop je “shore leave” hebt, de tijden waarop je van het schip af mag dus…De shore leave verliep op zaterdag 12 uur smiddags, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om smorgens nog even snel naar de McDonalds te gaan. Een McDonalds waar ze overigens bier verkochten; wat ik overigens die morgen niet genomen heb. Afijn, als je daarna het schip op loopt is dat best gek: vanaf dat moment weet je dat je 3 dagen lang niet van het schip af gaat kunnen. Rond het avondeten voeren we uit, en ‘s avonds hebben we met een groepje gezellig captain Philips gekeken (een film over piraten die een schip overnemen, lekker in de sfeer zeg maar ;) ).

Zonsondergang

Lekker varen!

Meerdere dagen op een schip zitten is aan de ene kant best raar, aan de andere kant went het ook  heel snel: alles beweegt, ook als je slaapt of moet werken, je kunt er niet af; aan de andere kant maakt dat het leven ook wel simpel: je kunt niet heel veel anders dan het met elkaar gezellig maken. Geen keuzestress ;)

Varen geeft ook wel een aantal unieke mogelijkheden…zo hebben we bijvoorbeeld een openlucht-kerkdienst op de boeg gehad, en is het heerlijk om savonds laat op het bovenste dek rond te lopen en in het niets te staren, zonondergangen en opkomsten te zien, en je vrij te voelen.

Land in zicht

Verplichte selfie

Hilarische fun-fact: veel mensen (in ieder geval, van mijn leeftijd) proberen hun feestjes altijd zo te vieren dat het niet een standaard “om 8 uur kom je binnen, je krijgt koffie en gebak, zit in een kringetje, en om 10 uur ga je naar huis” feestje wordt…maar de Dutch-night die we eens per week hebben (alle Dutchies samen in 1 cabin) is dus PRECIES dat. Nou wil een vriend van me, Simon, Nederlands leren. Hij is er al vrij goed in, en wilde dus een keer meer naar Dutch night. Hij vond het echt een geweldige manier om een “feestje” te hebben, want in een kringetje kon iedereen elkaar zo goed aankijken :D heerlijk, die cultuurverschillen. 

Vlaggen!

Ons schip aan de kade

Op de woensdag kwamen we aan in Dakar…Heel het schip was volgehangen met allerlei vlaggen van allerlei landen, en bij aankomst in de haven werd er een heel feest gehouden: de first lady van Senegal kwam langs, allerlei ministers kwamen speeches houden (waar ik overigens niets van verstond omdat ze Frans waren), en er waren allerlei muziek- en dansgroepen. Heerlijk dagje al met al =)

Strand in Dakar

De dagen erna bestonden voornamelijk uit werken en Dakar verkennen: aankomen in een nieuw land betekend dat er HEEL veel extra mensen aan boord gaan komen. Day-crew (betaalde krachten uit Senegal zelf), heel veel medisch personeel…in totaal gaat de “bevolking” van het schip van ongeveer 300 naar 550 stijgen. Voor heel veel mensen die in het binnenland gaan werken (tandartskliniek en opleidingscentrum bijvoorbeeld) moeten laptops en telefoons klaargemaakt worden: veel werk dus…En Dakar moet natuurlijk verkend worden. Tot nu toe is dat beetje gemengd qua ervaringen: heel mooie stad, waar zelfs een klimcentrum blijkt te zijn (mn nieuwste verslaving, die ik maandag weer ga bevredigen), maar ook al 1 zakkenrol-poging, en irritante mensen die je een racist vinden als je niets bij ze wilt kopen. Mixed feelings dus! Tot volgende keer….

Onze "basis"

ps: er zijn weinig dingen irritanter dan aankomen bij de wasmachine, merken dat je hem niet aangezet had, en het volgende open tijdsslot uren verder is...

Here I am!

Here I am!

Voor ik vertrok twijfelde ik heel erg of ik een blog wilde gaan maken/bijhouden, wilde er vooral geen verplichting toe voelen...maar na een dag of 10: here I am!

De komende tijd ga ik proberen om door middel van wat blogs en fotos een idee te geven wat ik hier nou allemaal doe. Dat mijn spelling over het algemeen slecht is weet ik, maar ik zal proberen de verhaaltjes in ieder geval leuk en boeiend te houden ;)

Warm ontvangst

Oke, dus: vorige week zondag kwam ik aan, en vanaf het begin af aan was het eigenlijk gelijk al een warm bad waar ik in terecht kwam: bij de poort van de shipyard (sorry als ik teveel Engelse woorden gebruik, maar behalve dat dat heel hip is, is het ook de voertaal aan boord en zijn veel plekken/objecten gewoon Engels nu in mijn hoofd...) werd ik gelijk al door een groepje mercy-shippers meegenomen, en was het absoluut niet toegestaan mijn eigen bagage te dragen. Het waren stuk voor stuk super aardige mensen, die me gelijk al het idee gaven dat ik ze jaren kende. Bij de receptie was het niet anders, echt IEDEREEN was de vriendelijkheid zelve...zo erg dat ik me bijna zorgen ging maken dat ik mijn sarcastische kant de komende paar maanden moest gaan verbergen. Sidenote: dat is nu al gefaald, ze hebben al door dat ik sarcastisch ben :D

Afijn, mijn moeder (ouders waren op vakantie op het eiland en gingen naar de open dag van de Africa Mercy, maar mn vader was ziek en kon niet mee) kreeg een rondleiding, en ik kreeg wat papieren die ik moest onderteken en kreeg toen mijn cabin te zien. Dat was wel ff schrikken :D Een redelijk krap, muf kamertje, waar een paar stapelbedden stonden die je met gordijntjes af kon sluiten. Maar goed: heel veel doe je daar toch niet behalve slapen.

Fototje bij het schip

Arbeid!

De dag na aankomst kon ik gelijk beginnen met werken...of nouja, beetje rondgeleid worden door de IS (information services, mijn afdeling) ruimte, de servers zien, voorraadhok bekijken en weet ik het allemaal, en daarna aan de slag. Samengevat is het werk eigenlijk een beetje het mannusje-van-alles zijn op gebied van ICT: mensen helpen met niet functionerende mail, laptops, geheugen bijprikken, printercardridges vervangen, etc. Maar, er zijn ook wel dingen die echt schip-specifiek zijn: het securen van alles: we zouden een paar dagen na mijn aankomst gaan varen, en aangezien de Africa Mercy een oude train-ferry is die is gemaakt voor het pendelen tussen Denmarken en Zweden, is hij niet heel vriendelijk richting het vervoeren van mensen over de atlantische oceaan: alles schommelt nogal. Dit betekend dus dat monitors omvallen, bureaustoelen gaan rollen, printers verschuiven en van tafels afvallen...dus dat moet allemaal ge-secured worden: vastzetten met spanbanden, klitteband, etc. De shipyard periode wordt ook gebruikt om nieuwe dingen in te slaan en rommel af te voeren, dus regelmatig op en naar naar containers om dingen weg te brengen of in te laden....er gebeurd ook echt vanalles in die shipyard, echt overall zijn mensen bezig met het fixen van Airco's, stuurinrichtingen, nieuwe sataliet ontvangers: het is echt ongeloofelijk hoeveel er aan boord van zo'n schip is.

Sociaal leven

Maar goed: genoeg over werk, ik ga wat meer vertellen over het sociale leven aan boord. Kort gezegd vind ik dat tot nu toe geweldig....Op avond 1 zat ik al ticket to ride te spelen met een groepje mensen, op dag 2 zaten we lekker te bieren in een strandtentje (HA, geloofden jullie echt dat ik vier maanden zonder alcohol zou gaan overleven :D), en zo ging het iedere avond. Eigenlijk is het vanaf opstaan tot naar bed gaan altijd gezellig: qua ontbijt zit je vaak al met wat vrienden aan tafel (hoewel ik dat soms probeer te vermijden, ik ben al geen ochtendmens, en moet hier om half 8 ontbijten), met de lunch weer hetzelfde, en savonds is er eigenlijk altijd genoeg te doen: ik probeer vaak te beginnen met sporten in een veels te klein, warm hok (je kunt er niets "overhead" doen voor de kenners, omdat het te laat is). Vaak improviser ik liever iets op het bovenste dek. Hierna ga ik vaak met een groepje mensen spelletjes spelen, rondlopen en biertjes doen in de stad, of nog even een afleveringetje van Casa de Papel kijken op bed als ik geen zin heb in mensen. 

Santa Cruz bezoeken

Bij de vulkaan van Tenerife

Mijn eerste volle weekend was ook echt helemaal top: met een huurauto zijn we met een groepje het eiland rondgereden (Tenerife inmiddels)....man, wat een geweldige dag, het had alle elementen van een goede roadtrip: een auto (duh...?), leuke mensen, lekker eten, biertjes, een wandeling door een mooi gebied, uitzicht over echt bizar mooie plekken, en meezingen met slechte muziek in de auto. 

Tenerife is erg mooi

Varen

Voor de oplettende lezer: we zijn inderdaad in Tenerife: we zijn afgelopen vrijdag vanaf Gran Canaria naar Tenerife gevaren: volgens mij omdat de kapitein zn nieuwe stuurinrichting wilde proberen en omdat de shipyard duurder is om gedockt te zijn dan een normale haven...zoiets. 

Weggesleept worden door een sleepboot

Anyway: een dag varen is ook erg leuk: met sleepboten de haven uitgesleept worden, dan varen, seasickness medicatie innemen, en proberen normaal te werken terwijl je probeert te voorkomen dat je bureaustoel iedere keer wegrolt. Komende zaterdag vertrekken we naar Senegal...die tocht zou iets van 3 dagen moeten duren, dus geen idee hoe dat dat wordt, slapen op een varend schip...wordt vast leuk :D

Oke, dit is het voor deze keer. Tot de volgende keer!

Nog een sleepbootje!